رویکردی به ویژگی های گفتاری شخصیت ها در داستان های قرآن

سخن گفتن فرایندی ارتباطی است که طیّ آن پیامی از گوینده به مخاطب منتقل می شود و با توجّه به چگونگی مخاطب و نحوه ی بیان پیام، گفتگو (= dialogue) یا تک گویی (= monologue) نام می گیرد. دیالوگ از لغت یونانی دیالوگوس (= dialogos) گرفته شده که مرکّب از «logos» به معنی کلمه و «dia» به مفهوم «میان و درون» است که ممکن است در برخی مواقع فاقد مخاطب خارجی باشد، به این معنی که شخص ممکن است اندیشه هایش را برای خود بیان کند یا برای مخاطبی که هیچ گونه پاسخ و عکس العمل آنی در برابر گفتار وی ندارد. بنابراین همه ی دعاها و اشعار غنایی را می توان به نوعی تک گویی محسوب داشت. بر این اساس، در این مقاله به بررسی گفتگو (دیالوگ) در برخی از داستاهای قرآن کریم، هم از دیدگاه گوینده و مخاطب و هم موضوع پرداخته شده است و از آنجا که هدف اصلی آن، بحث درباره ی گفتگوست، به صورت گذرا به برخی از تک گوئیها در داستان های مورد بررسی اشاره شده است.